Op zondag reisden de eerste Ajacieden al af naar het Schotse Glasgow. Het was duidelijk dat de tweeluik tegen de Schotten 6 punten op moest gaan leveren om kans te blijven maken op overwintering in de Champions League. Daarin zou Ajax met een uitverkocht uitvak van 2600 kaarten plus degene die los afgereisd waren gesteund gaan worden. 

Op de wedstrijddag werd het centrum van Glasgow overgenomen door de vele Ajax supporters en in verschillende kroegen werd er verzameld. De als fanatiek bekend staande Celtic supporters waren niet tot nauwelijks te zien overdag. Later op de middag stegen de baromzetten verder en vormde zich een grote groep voor één van de kroegen. In deze formatie werd er te voet pas gezet richting Celtic Park. Alle toeters en bellen gingen direct af bij de Schotse smeris en na een kat en muis spel werd na ongeveer een half uur de groep ingesloten en onder zware politie begeleiding richting het stadion geëscorteerd. Tot onze verbazing bleek er vooraan deze escorte een grote afvaardiging van de Amsterdamse voetbaleenheid aanwezig. Waar in Amsterdam de zakkenrollerij hoogtij viert en de crisis van dal naar dal gaat worden deze heren keer op keer doodleuk op een snoepreisje gestuurd. In een slakkentempo kwamen we een klein half uur voor de wedstrijd dan eindelijk aan op het beruchte Celtic Park. De verhalen die over dit stadion de rondte gaan zijn mythisch en ontzagwekkend te noemen. Gelukkig hebben we voor hetere vuren gestaan en is dit eiland toch vrijwel standaard een tegenvaller. 

Voor de bekende Champions League hymne klonk het You'll Never Walk Alone. Werkelijk iedereen hield een sjaaltje omhoog en zong mee. Tijdens de wedstrijd was er ook een massale pogo te zien, dit was bijna te gek om waar te zijn, het hele stadion draaide de rug richting het veld. Dit was overigens als reactie op het uitvak wat knalde, vele malen werd het thuispubliek overstemd, zeker de gehele eerste helft. Vlak voor rust viel de 1-0 uit een penalty en werden de Schotse provocaties beantwoord met een regen van stoelen, munten en aanstekers. Waar de 1-1 had moeten vallen, viel na de rust de 2-0 en dan weet je dat het een heel lastig verhaal wordt. Desondanks kende het uitvak ook bij de achterstand een aantal goede piekmomenten. In de blessuretijd viel de aansluitingstreffer nog, maar dat mocht niet meer baten. Wel goed om van de Schotten zelf te horen dat er nog nooit zo'n hard uitvak is geweest op Celtic Park, een compliment om trots op te zijn. Amsterdam on top! 

Kort na het laatste fluitsignaal kwamen de spelers, met Daley Blind voorop, richting het uitvak om de meegereisde supporters te bedanken voor 90 minuten inzet. Een aantal spelers verkozen het weggeven van hun shirt aan de supporters boven het wisselen van shirt met 1 van de Schotten. Ondanks die lelijke roze shirts juichen we dit van harte toe, zo hoort het eigenlijk ook! Vervolgens kwam ook Frankie het uitvak persoonlijk bedanken en toespreken om te eindigen met: "in de Arena pakken we ze!!" en dat is de mentaliteit Frank! Niets dan lof! 

Na weer onnodig lang opgehouden te zijn na de wedstrijd, konden we het uitvak verlaten om vervolgens dat hele pokke eind terug te moeten lopen richting de stad. Dit maal werden we gelukkig minder gehinderd door de smeris. In de stad werden we, zoals overal op dat eiland bij voetbalwedstrijden, weer steevast geweigerd bij de betere clubs. Hoezo droombestemming? Verdeeld over verschillende plekken werd er hier en daar nog even een goed aantal pints gedronken om het onverwachte verlies enigszins te doen vergeten. 

6 november 3 punten, niks meer, niks minder!

 

 

Tekst: Bob
Foto's: Joris